Spelletjes en de government shutdown

Op zijn tijd hou ik best van een potje Risk, Scrabble, Kolonisten, of Puerto Rico. Puerto Rico is trouwens de favoriet hier in huize Melkboer, echt een aanrader.
Maar spelletjes, die moeten dus alleen binnenshuis gespeeld worden. Met wederzijdse instemming, zodat er door alle deelnemers plezier aan beleefd wordt.

Het lijkt er zo langzamerhand op dat het er echt van gaat komen.
Er komt waarschijnlijk een government shutdown.
Of niet, als er vanavond of morgen nadat ik dit schrijf, alsnog een overeenkomst komt.
Nu moet ik eerlijk zeggen dat die hele shutdown mij niet zo heel veel kan schelen.
Wat me wel kan schelen, is dat er politieke spelletjes gespeeld worden.
Spelletjes die ondertussen al heel erg lang duren.
Al deze discussies gaan namelijk vooral over het budget voor het fiscal year 2011. En dat jaar loopt van oktober 201o tot september 2011.
Er zou nu onderhandeld moeten worden over het budget voor 2012. Want dat is minder dan zes maanden weg.

Hoewel de discussies op dit moment maar over een heel, heel, beperkt gedeelte van het budget gaan, dat alleen al maakt het trouwens een spelletje, zijn ze wel van grote invloed op mijn werk, en op de mensen die gebruik maken van de diensten die onze non-profit organisaties aanbieden.
Er wordt namelijk gesproken over een zestig procent vermindering van onze funding.
En, u kunt de rekensom wel maken, het jaar is voor de helft voorbij, er komt zestig procent minder funding, dat betekent ontslagen, bij zowel de provincie als bij non-profits en gemeentes. Het betekent programma’s die worden stopgezet midden in het jaar, en infrastructuur- en bouwprojecten die voorlopig niet afgemaakt kunnen worden.

Een spelletje is het.
Alleen dat spelletje wordt nu wel onder andere uitgespeeld over de rug van mensen die het al erg moeilijk hebben.

Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat er bezuinigd moet worden. Maar als iedereen dat in ieder geval op tijd weet, kan daar rekening meegehouden worden.
En, Obama heeft zijn kans gemist, want in oktober had hij gewoon nog een meerderheid in the House en in the Senate.

Hoogste

s’Avonds best wel laat en ik fiets door de binnenstad naar huis. Op straat staat een vrolijk gezelschap bij elkaar naast een paar auto’s. De activiteiten laten zich raden; etentje, bijkletsen, theater, drankje, nog een drankje en nu huiswaarts. De BOB’s zijn net zo vrolijk als de rest van het gezelschap. Onder de ruitenwissers van de auto’s zitten briefjes. Dat kan het gezelschap blijkbaar niet deren. Lachend roept een man: “ik heb de hoogste!”

Wake-up call

Goed, ik was dus heus wel een beetje tegen kernenergie. Niet principeel, want principieel tegen technologie zijn is een beetje mal. Mijn bezwaren waren eigenlijk vooral financieel. Ik geloofde en geloof nog steeds niet dat kerncentrales uitkunnen, als je alle kosten voor bouw en uiteindelijke afbraak van de centrales en de opslag van het afval optelt, wat dan ook zelden gebeurt in alle vergelijkende rekensommetjes. Buiten dit specifieke argument vond ik eigenlijk dat zowel links als rechts over het algemeen overdreven gepolariseerd over dit onderwerp discussieerden: meer voor of tegen omdat ze het altijd zijn geweest dan gebaseerd op rationele argumenten.

Geen moment heb ik serieus getwijfeld aan de veiligheid van moderne kerncentrales. Alle experts verzekerden toch dat die helemaal veilig waren? Goed, dat zeiden experts in de jaren ’50 ook, maar echte ernstige ongelukken, die gebeuren toch alleen bij oude centrales in krakkemikkige Sovjet-republieken?

En dan zie je plotseling een dreigende kernramp, en hoe ernstig die dreiging uiteindelijk wordt is op het moment van schrijven nog volstrekt onzeker. In een rijk, technologisch hoogstaand land dat waarschijnlijk meer aan rampenvoorbereiding doet dan welk land ter wereld ook. Dan worden een hoop van die zekerheden weggeslagen. En ik geef toe, een familielid in dat land hebben zitten helpt ook niet bij dat gevoel, al zit hij ongeveer even ver van de kerncentrale als ik (en hij) van Tsjernobyl destijds. Hij zal waarschijnlijk niet eens zijn spinazie moeten laten staan.

Toen het kabinet met het voorstel kwam voor een tweede kerncentrale was ik tegen, maar niet ontzettend tegen. Ik zag het eerder als nodeloze geldverspilling dan een bedreiding. Dat is nu anders. Één van de meer bizarre feiten die medeblogger Franka in haar uitstekende boek “De Generatorgeneratie” heeft vermeld is dat “Tsjernobyl” in het Oekrains onder andere “alsem” betekent. Alsem komt één keer voor in de bijbel, in Openbaringen 8:10 en 11 “De derde engel blies op zijn bazuin. Uit de hemel viel een grote ster, die zo fel brandde als een fakkel. Hij viel op een derde deel van de rivieren en op de waterbronnen. De naam van de ster is Alsem. Dat derde deel van het water werd alsem. Veel mensen stierven door het water, dat bitter geworden was.”  Vrij heftige shit dus. Léés dat boek, mensen (wat zowel betrekking heeft op het boek van Franka als Openbaringen).

Fukushima betekent, voor zover ik kan googlen “gezegend eiland”. Tikje wrang, maar niet echt van Bijbelse proporties. Borssele betekent niks, maar ligt in Zeeland. En Zeeland is niet alleen de naam van de provincie maar eveneens een goede omschrijving van de situatie in het gebied anno 1953. Ik wil er op wijzen dat de centrale in Fukushima de schaal 9 aardbeving wél heeft weten te weerstaan, maar de vloedgolf die er op volgde niet. En dan gaan wij een tweede centrale bouwen in wat toch echt wel een notoir overstromingsgebied genoemd mag worden?

Ik ben dus voortaan heel erg tegen. Als ik Wouter Bos was geweest zou het CDA zeggen dat ik ben gedraaid. Als ik zelf CDA’er was geweest zou het CDA zeggen dat ik na uitgebreide consultatie mijn standpunt had aangescherpt. Of zeggen “Met de kennis van nu denken we er anders over.” Voor mij geldt: met de kernramp van nu denk ik er anders over.

Sociale stijging

In juni schreef ik over onze overbuurvrouw. En over hoe zij onze spelende kinderen als overlast ervaart. Sindsdien zijn er drie dingen gebeurd. Ten eerste is het na een rustige winter weer voorjaar aan het worden, en beginnen ook onze buurkinderen zich weer op straat te vertonen. Ten tweede heeft de overbuurvrouw een nieuwe auto, waardoor ze extra bang is voor schade aan de auto. En ten derde… dat vertel ik straks.

Het verbaasde ons nogal dat er, ondanks de nieuwe auto en de toegenomen levendigheid in de straat nog geen reprimande van de overbuurvrouw gekomen was. Maar vandaag was het zover, hoor. Onze zoon speelde op de oprit met een paar kinderen van een jaar of 10. Mijn man zat voor het huis op een bankje. De overbuurman had de auto al bijna gestart, en de overbuurvrouw liep erheen om naast hem te komen zitten. Maar toen bedacht ze zich. Ze stak de straat over, en sprak mijn man aan.

Of de kinderen wel nog steeds met een zachte bal voetbalden? Ja, weet u, niet vanwege uw kinderen ofzo, maar we hebben een nieuwe auto, en ze schoppen toch wel heel hard. U hebt schatten van kinderen. Echt, dat meen ik. Zo vrolijk en levendig. En ook zo beleefd, he? Ja, dat kun je niet van alle kinderen zeggen. Die van nummer 112 en 114 die zijn zo ongemanierd! Job en Isa heten ze, he? O, zijn die van nummer 120? Ja, daar wonen mijn buren. O. Nou ja, in elk geval: ik moet zeggen dat ik uw kinderen erg aardig vind. En dat het natuurlijk prima is dat u ze op de oprit laat voetballen. Kinderen van die leeftijd kun je niet naar het park sturen, he? Wat, is hij pas 5? Zo, dat zou je ook niet zeggen. Nou, dan voetbalt hij ook erg goed voor zijn leeftijd. En zijn zusje dan? Die is 3? Gunst, wat spreekt ze al duidelijk! Nou meneer, ik moet gaan, hoor. Maar fijn te horen dat u oppast voor mijn auto. En voor de plantjes. Fijne dag meneer”.

Huh?

O ja, er was nog iets gebeurd. Een collega van mijn man heeft met haar moeder (een vriendin van de overbuurvrouw) over ons gesproken. Nu weet onze overbuurvrouw ook dat wij geen onderontwikkeld sociaaleconomisch zwak gezin zijn. Mijn man is ‘de rechterhand van de burgemeester’, en ik heb ‘een belangrijke baan in Den Haag’ en ben daarnaast ook nog eens ‘bijna gepromoveerd’. We zijn, kortom, opeens belangrijke mensen geworden. En die zorgen dus voor beduidend minder overlast.

Een desillusie

Ik zit op dit moment op een Caribisch eiland.
Op dan wel aan het strand liggend, nip ik aan een cocktail terwijl mijn voeten gemasseerd worden.
Heerlijk, wat een genot.

Maar o neen!
Ik lieg tegen u.
Ik dróóm dat ik op een Caribisch eiland zit.
In de praktijk werk ik me een miljoen keer in de rondte.
Terwijl ik übergefrustreerd ben.
Nou, een übergefrustreerde een miljoen keer in de rondte werkende Cisca, geloof mij, dat wilt u noch zien noch meemaken.

Zonder in al teveel details te treden, wil ik even mijn onvrede met het voorgestelde budget van de federale overheid voor 2011 uitspreken.
Ik snap er helemaal niets van.
Mijn president, die niet eens mijn president is, maar die wel mijn liefde voor community werk deelt, gaat keihard snijden in juist dát.
Snijden in programma’s, die gericht zijn op het helpen van mensen die onder de armoedegrens leven.
Iets dat in de VS zo hard nodig is.
En wat ik dan al helemaal niet snap, is waarom diezelfde president een maand terug tijdelijke belastingverlagingen voor de allerrijkste bovenlaag van de bevolking verlengde voor twee extra jaar, en hoe het kan dat er nog steeds ongelooflijk veel geld naar twee soms best zinloze oorlogen gaat.
O, en 2011 is al zes weken oud.
Dus echt, het is stom, raar, onhandig en het moest verboden worden, om nu het budget nog veranderen.

Wel.
Waar het op neer komt, is dat het zomaar ineens zou kunnen dat de afdeling waarvoor ik werk binnen nu en een maand zo’n vijftig procent van zijn inkomsten gaat verliezen. En dat betekent dat de vele non-profits in de provincie die voor een groot gedeelte van hun inkomsten van ons afhankelijk zijn, minder mensen zullen kunnen helpen, en personeel zullen moet ontslaan.

Nu staat er nog niets vast, en ik weet ook wel dat het allemaal één groot politiek spel is, maar pfoe hé, wat zijn sommige dingen soms een desillusie.
Ondertussen ga ik de komende twee weken heel wat lobbyen, en echt, ik ga ál mijn charmes in de strijd gooien.
Stiekem heb ik nu nog de illusie dat dat misschien een verschil kan maken.

Gelukkig maar, dat we afgelopen weekend echt een vakantie boekte naar een Caribisch eiland.
Over drie weken vertrekken we!
Ik heb er nu al zin in…

The State of the Union versus een bouqetreeks boekje

Zo.
Ik ben er klaar voor.
Pantoffeltjes aan, glaasje melk erbij, televisie aan.
Het is tijd voor de jaarlijkse State of the Union.
De Staat van de Unie.
Dat is zeg maar een soort Prinsjesdag, maar dan op een avond.
Réte-interessant, dat begrijpt u.
Daar blijft een mens voor thuis.
Helemaal als dit mens een ambtenaar is.
Ambtenaar op een afdeling in een vage bestuurslaag die bijna negentig procent van zijn geld ontvangt van de federale overheid.
Ik heb geld van Obama nodig.
Geld dat hij niet heeft.
Geld dat vooral het nieuwe House of Representatives, met een Republikeinse meerderheid, niet meer wil uitgeven.
De discussie in de media gaat continue over spending versus investment.
En wat een retoriek.
Iedereen heeft een mening.
Het is allemaal zo ingewikkeld, dat ik er wel duizenden woorden over kan opschrijven.

Dat doe ik niet.
Want, ik weet het niet.
Ik weet helaas niet wat goed is, en wat werkt en wat niet.
En wie weet dat nu wel?

De kloven zijn zo groot.
De kloof tussen Democraten en Republiekeinen, de kloof tussen arm en rijk en laten we het maar helemaal niet hebben over de kloof tussen uitgaven en inkomsten.
En heel soms word ik, die alles weet, overal verstand van heeft, en vooral oprecht gelooft in de onderliggende filosofie van mijn werk, namelijk mensen die het minder goed hebben, helpen, daar gewoon niet zo blij van.

En waar ik al helemaal niet blij van word.
The State of the Union is zónder hoedjes!
En dat terwijl ik eigenlijk, om Aaf Brandt Corstius maar eens vrijelijk te citeren, stiekem natuurlijk alleen maar geïnteresseerd ben in welke hoedjes met Sinterklaas het gemakkelijkst tot surprise zijn te recyclen.

Pfff.
Misschien moet ik maar gewoon vroeg naar bed met een bouquetreeks boekje.

Optimaal geïntegreerd

Ze spreekt nauwelijks Nederlands, de Turkse moeder van een meisje bij mijn dochter op de peuterspeelzaal. Maar ze knoopt wel een gesprek aan: “zo leuk dat u weer hier bent. Lang niet gezien!”. Inderdaad, ik heb een hele tijd verzuimd mijn dochter zelf naar de peuterspeelzaal te brengen. En als ik haar ophaal, zijn veel kinderen vaak al weg. “Ja, ik werk veel, dus de buurvrouw brengt haar vaak”.

Ze vraagt zich af waarom ze me op straat of in de speeltuin nooit ziet. Of ik misschien ver weg woon? Ja, inderdaad. In een andere wijk, aan de andere kant van de grote weg. O, dan zal ik wel een probleem hebben als de peuterspeelzaal straks intrekt in de brede school. Die is nog verder van mijn huis dan het huidige gebouw. Of kom ik terug in de wijk wonen, als de gesloopte huurwoningen zijn vervangen door nieuwbouw? Ik vertel haar, dat we graag in zo’n woning zouden gaan wonen, maar dat we er niet voor in aanmerking komen. We hebben tenslotte nauwelijks inschrijftijd.

En dan heeft de moeder een tip voor me. Ik moet naar de dokter gaan. “Die schrijft wel een briefje. Als u ver van school woont, is dat slecht voor de knieeen. U moet dichterbij wonen. Met dat briefje krijgt u wel urgentie. Het lijkt me heel leuk als u mijn buurvrouw wordt”. O, werkt het zo? Inderdaad, het zou leuk zijn als we buurvrouwen zouden worden. Dan leer ik nog eens wat…

Top

Mijn verblijf in Palestina was vorig jaar niet de enige gelegenheid waarbij ik vreemd ging, blogwise. Ik was ook in Tanzania, waar bergen werden beklommen en scholen werden uitgezocht.  Mijn belevenissen aldaar vind je hier. (En die van anderen trouwens ook.)

Check

Kerst bracht ik dit jaar door in Bethlehem. Een bijzondere ervaring. De kerstnachtmis, in de geboortekerk. de prachtige sjaal, die ik van mijn ‘gastmoeder’ kreeg. De vele gesprekken met moedige mensen die we hadden. Maar één ervaring zal me waarschijnlijk het meeste bijblijven. Daarover schreef ik  hier. (Ook over die gesprekken kun je daar trouwens lezen, in posts van mijn medereizigers.)

 

Plastic tasjes

Waarom maken bedrijven plastic tasjes met hun eigen embleem? Waarom worden er bij de uitgang van winkels niet gewoon witte zakjes uitgedeeld? Of liever nog: waarom gaan winkels er niet vanuit dat mensen hun eigen tas wel bij zich hebben? Dat is ‘natuurlijk’ vanwege het marketing-effect. Als er maar genoeg mensen met een tasje van jouw bedrijf rondlopen, dan leren mensen je vanzelf kennen.

Dat klinkt heel logisch. Er is echter een MAAR. Sinds mijn zoon leert lezen, leest hij alles wat los en vast zit: “Mamma, daar staat ‘ing’, dat is toch geen woord? Of heet die oranje leeuw zo?”. Zo ook dus de teksten op plastic tasjes. Deze week in de trein: “Goedemorgen. Goedemiddag. Goedenavond. S-E-L-E-X-Y-Z. Sulexijs? Wat is dat?”. Ik zeg, volautomatisch: “Dan moet je verder lezen, kerel. Kijk maar of je het kunt vinden.”. Maar nee hoor. Je moet echt niet denken dat Selexyz op de plastic tasjes vermeldt wat voor soort winkel ze zijn. Of zelfs DAT ze een winkel zijn. Kennelijk vinden ze dat de naam Selexyz volstaat.

Fantastische marketing, maar niet heus.

Serieus verzoek

Wil een stad aanspraak kunnen maken op het mogen huisvesten van drie DJ’s in een glazen huis, dan dient die stad daar een bod op te doen. Gemiddeld kost het bijna 2 ton euro om, zoals Eindhoven dit jaar, gaststad te worden van Serious Request. Ik heb me weleens afgevraagd waarom steden in vredesnaam een bid book zouden maken voor zoiets als een glazen huis. Maar sinds mijn geboortestad de afgelopen weken aan 1 stuk door genoemd werd om mij heen, begin ik er wat van te begrijpen.

Het is natuurlijk een relatief goedkope manier om je stad te promoten. Je bent er op een positieve wijze mee in het nieuws, op de radio, het internet, en onder de aandacht van vele Nederlanders. Ons buurmeisje ging met een groep vriendinnen de trein in om naar het glazen huis te gaan, een vriendin uit Den Haag bracht Kerstavond door met een kop thee op de bank om te zien hoe het in Eindhoven ging, en zo hoorde ik nog veel meer mensen die ervan op de hoogte waren.

Het toppunt vond ik nog wel mijn vader. Die vertelde tijdens de familiebrunch op Eerste Kerstdag, dat hij de avond ervoor niet naar de kerk was geweest. Mijn vader mist nooit een kerkdienst, laat staan met kerstmis. We waren er dan ook van overtuigd dat hij zwaar ziek in bed had gelegen of iets van dien aard. Nee hoor, niets was minder waar. Tijdens het Serious Request-journaal was die avond de actie van Viking bekend gemaakt: alle mensen die dezelfde voornaam hadden als de drie DJ’s werden opgeroepen om naar het glazen huis te komen. Voor elke persoon met zo’n voornaam die deelnam aan de erehaag bij het naar buitengaan van de DJ’s doneerde Viking een bepaald bedrag. Mijn pa heet Gerardus, net als 1 van de drie DJ’s. En dus stond pa die avond niet in de kerk, maar verdiende hij 250 euro voor het goede doel.

Nu snap ik ook waarom het glazen huis door Nederland reist. In de stad waar het huis dat jaar staat, leeft de actie echt. Scholen verzinnen acties, ambtenaren leveren hun kerstpakket in om gezamenlijk te doneren, en bedrijven bedenken ook vanalles om publiciteit te genereren. Zo snijdt het mes aan diverse kanten: de stad wordt gepromoot, bedrijven krijgen aandacht, de saamhorigheid in de stad groeit, en oja, er is ook nog een goed doel dat ermee wordt geholpen.

In de trein tussen Den Haag en Groningen

Jongen met versnaperingen op zijn rug: “Goedemorgen, railcatering!”
Reizigster: “Heeft u ook cappuccino?”
Versnaper-jongen: “Nee, dat hebben ze uit assortiment genomen. Da’s om vrouwen te pesten.”

Wat zouden jullie zeggen?

Vorige week was ik op bezoek bij een Nederlandse vriendin in Manchester. Met haar extreem schattige tweeling van bijna acht maanden zaten we in de bus. De jongetjes hadden een speen in met een spinnenweb erop, want we gingen naar een Halloween Dance Party voor ‘underfives’.  Ik vond het leuk om te zien hoeveel de baby’s van elkaar verschilden. Allebei waren ze nieuwsgierig naar mij, maar de een wilde me steeds aanraken en zocht contact, terwijl de ander de kat uit de boom keek. M. (ja, om met mij bevriend te zijn moet je naam bijkans wel met een M beginnen geloof ik) vertelde hoe leuk ze het moederschap vond. Een gezellig, gemoedelijk gesprekje terwijl de bus een groene yuppenwijk inreed. Op een gegeven moment hadden we het over Nederland. Voorlopig blijft ze nog wel even in Engeland, maar M. vroeg zich af of  ze eventueel ook weer in Nederland zou kunnen wonen. Of het daar prettig is. Wat zouden jullie zeggen? En is het nu relevant te vermelden dat M.’s zoontjes half Koerdisch zijn, en dat haar vriend een vluchtelingenstatus heeft?

 

Waarom ik Grieks het nuttigste middelbare schoolvak vond

Zes jaar lang leerde ik Griekse woordjes uit mijn hoofd. Zes jaar lang schreef ik in mijn agenda dat ik rijtjes moest gaan stampen. Dat Tirocinium Graecum moest er van kaft tot kaft in, wilde ik ooit mijn diploma halen. Jaja en als je stiekem op het gras loopt in de Dieptetuin, dan gaan de kinderklokken luiden. Want zes jaar lang leerde ik die vervoegingen en verbuigingen niet. En dat VWO diploma sleepte ik dus toch in de wacht, mijn zwakke plekken waren economie en wiskunde en zeker niet de talen…

Hoewel ik me dus altijd verre van rijtjes heb gehouden, rakel ik luo nu nog probleemloos op. Luo, lueis, luei, luomen, luoesi, luein. Losmaken. Ik maak los, jij maakt los… Daar houdt mijn kennis van het Oud-Grieks op dit moment wel op.  Verder is alles, ja ik schreef alles, wat ik bij Grieks en Latijn heb opgedaan vervlogen.

En toch vond ik Oud-Grieks het nuttigste middelbare schoolvak dat ik heb gevolgd. Om twee redenen:

Op de middelbare school werk je met handboeken, geschreven door (hopelijk) ervaren docenten. Die schrijven vooraf vastgestelde stof zo op, dat de gemiddelde middelbare scholier hem kan begrijpen en gemakkelijk kan onthouden. Er staan oefeningen bij om de leerling daarbij de helpen. Ook de geschiedenisboeken waren zo. Prima. Effectief. Maar bij Grieks ging het er anders aan toe. Homerus had geen pukkelige puber voor ogen toen hij de Illias optekende. Sophokles had nog geen aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden gezien, toen hij de karakters van Antigone en Elektra vorm gaf. En toch moesten wij ermee aan de slag. Hup, toe maar, vertaal maar. Met meestal het woordenboek en de grammatica erbij, maar toch. Om de tekst te begrijpen moet je niet alleen de taal begrijpen maar ook de tijd. En dat wordt van scholieren meestal niet gevraagd.

Als historica en journalist vind ik het nog altijd fijn dat ik al zo vroeg heb geleerd naar de oorspronkelijke bronnen te kijken. Dat ik heb aangeleerd om die erbij te pakken (‘ja, want hoe staat dat eigenlijk in de bijbel, in het Grieks?) en heb geleerd hoe je er mee om moet gaan. Ook als mens ben ik er rijker van geworden. Want natuurlijk, dat verhaal van Elektra is natuurlijk honderd keer mooier dan de aflevering van GTST van gisteren. En misschien wel duizend keer meer actueel.

De tweede reden dat ik Grieks zo’n nuttig vak vond, is dat de taal zo anders is dan de onze. In het begin heb je heel weinig houvast, maar je moet hem je toch gedeeltelijk eigen maken om er wat van te bakken. En dat lukt, ookal ben je dertien. Zo leer je al heel jong af om bang te zijn voor vreemde talen. Staat er iets in een Zweedse krant, waar je geen woord van begrijpt? Bekijk de tekst toch maar even. Staan er woorden in die je kent of herkent? Wat voor plek nemen die in in de zin?

Daarnaast is het gewoon handig om kennis van een taal die zo op grammatica gebaseerd is als het Grieks. In onze eigen taal is zinsvolgorde heel belangrijk, en dat is moeilijk om los te laten als je een nieuwe taal oppakt. Tenzij je dus al jong die andere structuur je kop in hebt moeten persen. Ik heb ooit een cursus Spaans gedaan met M, een vriendin met wie ik trouwens ook Russische les volgde. M is onmiskenbaar slimmer dan ik en beter in talen leren. Maar op haar VWO diploma staat geen gymnasiumaantekening. En echt, ik had veel minder moeite met het snappen van de grammaticaregels dan zij. Maar zij leerde de rijtjes wel veel gemakkelijker uit haar kop, dat dan weer wel. Had ik me misschien daar ook maar jong in moeten trainen.

Kraakt u maar!

De OV-chipkaart kan gekraakt worden. Dat wisten we al, maar de eerste kraak werd gezet door een stelletje opper-nerds, compleet met promoties in beta-studies en supercomputers. Het scheen ook met een gewone laptop te kunnen, maar ook dat deed weinig alarmbellen rinkelen. Deze week werden we opgeschrikt door een tweede kraak. Met behulp van een simpele lezer van drie tientjes en Linux kan iedereen de kaart kraken. Tijd om eens flink in paniek te raken. De PVV heeft al kamervragen gesteld over dit wanbeleid.

Wie de tekst met de kraakinstructie goed leest, komt echter tot een andere conclusie dan de PVV. De kraakinstructie is vrij onschadelijk. Ten eerste gaat hij wel over het openbreken van de gegevens op de OV-chipkaart, maar niet over het manipuleren er van. Zolang het tweede deel van de kraak niet geschreven is, is de kraak nog tamelijk onschuldig. Sterker nog, de tekst roept om op de kaart vooral niet te manipuleren. Een tweede opmerking hierbij is het feit dat de kaart gekraakt moet worden met behulp van Linux. Mijn computer draait onder Ubuntu, Linux dus, en ik ben regelmatig aan het uitleggen wat Linux is en dat ik geen wereldvreemde nerd ben. Hoewel Linux niet echt veel gebruikt wordt, zijn er meer dan genoeg mensen die prima met Liux overweg kunnen en dus in staat zijn om de OV-chipkaart te kraken.

De paniekvoetbal van de PVV is wel en niet terecht. Als ze verstandig waren geweest, hadden ze andere vragen gesteld. Het is een kwestie van tijd voordat iemand het tweede deel van de kraak, het manipuleren van de gegevens op de kaart, ontwikkelt en op internet zet. En wel een versie die je ook kunt snappen als je niet bent gepromoveerd in de informatica. Wie een beetje handig is met Linux en niet bang is voor wat crimineel gedrag, heeft dan goud in handen. Die kan tegen betaling kaarten hacken en doorverkopen, een vergelijkbare branche als de telefoons met gekraakte sim-kaarten. Misschien is het toch tijd voor OV-cipkaartmaker TransLinksystems om een andere chip te gaan gebruiken.

Een, naar spotjes kijkend, stakend lijf

‘Neuj, ik doe het nu echt niet meer’, zei mijn lijf gister.
Als een ware Franse burger is het in staking gegaan.
‘Uit protest voor het geringe aantal vrije dagen in de VS en enorm slaaptekort heb ik besloten de lichaamsfuncties één voor één uit te schakelen.’

En dus zit ik hier nu.
Op de bank.
Met een min of meer niet functionerend lijf.
Werkelijk waar niets doet het meer.
Behalve de melkfabriek. En dat is dan wel weer fascinerend.

Ik probeer de kids zoveel uit te besteden, zodat ik kan doen wat mijn zieke lijf nodig heeft, en dat is day time television kijken.

‘I am not a witch. I am nothing you have heard. I am you.’
‘Lentz promised he would not take a taxpayer paid car. He did.’
‘Tom Corbett, you just don’t get it.’
‘Dan Onorato is running a TV commercial claiming he has created over 9,000 jobs. Unfortunately, nothing could be further from the truth.’
‘The middle-class is struggling, but Toomey thinks it’s oil companies and Wall Street banks who should pay no taxes – zero.’

Dinsdag zijn de verkiezingen.
En dus zijn er eigenlijk alleen maar verkiezingsspotjes op televisie.
En echt mensen, het is verschrikkelijk.
Bij elke spotje sterft weer één van mijn hersencellen af.
Orginaliteit is over het algemeen ver te zoeken, en de zogehete negative ad, also known as probeer uw tegenstander zoveel af te zeiken, viert hoogtij.

Toch jammer dat ik niet mag stemmen in de VS.
Maar wat dan wel weer leuk is, is dat ik, als overheidswerknemer, op election day vrij ben.
En die vrije dag kan ik goed gebruiken.
Om bij te slapen bijvoorbeeld.

Verkrotting, verrotting en verval

Wat hebben het Zuid-Franse Modane en het Noord-Noorse Vardø met elkaar gemeen? Twee dingen; ik bezocht beide plaatsen redelijk recent en ze kampen allebei met een hevig teruglopend inwoneraantal. Dat eerste is niet zo heel relevant voor dit stukje, het tweede wel. Dalende inwoneraantallen, oftewel bevolkingskrimp komen door heel Europa voor en in Nederland gaan we er ook mee te maken krijgen. Leegte is zichtbaar: lege huizen, achterblijvend onderhoud, veel bordjes met ‘te koop’ (met viezige aangroeisels omdat zo’n bordje ook maar beperkte levensduur heeft). Een plek waar mensen blijkbaar niet meer willen wonen, raakt in een soort vicieuze cirkel. Bovendien wordt het er saai. De horeca trekt weg, de supermarkt sluit en de spelende kinderen verdwijnen. Jonge mensen, die iets van een leven willen maken zijn vaak de eersten die wegtrekken. In Modane waren nog een paar restaurantjes (maar alleen de pizzeria was echt open), Vardø heeft in elk geval nog een goed bezochte supermarkt. De volgende supermarkt is een slordige 80 kilometer verderop.

In Nederland zal de bevolkingsgroei pas in 2038 omslaan in krimp. Maar veel regio’ s krijgen er eerder mee te maken, met Zeeuws-Vlaanderen, Noordoost-Groningen en Zuid-Limburg voorop. Krimpbeleid was tot voor kort vooral kop-in-het-zandbeleid. We zijn niet gewend te denken in krimp. Groei was er altijd, en zal er altijd zijn. Toch? Maar het probleem is duidelijk en inmiddels wordt er krimpbeleid gemaakt. Een van de vele oplossingen is het vasthouden van jonge, bij voorkeur goed opgeleide mensen. Ga maar na, ze hebben geld dat ze (deels) in de regio uit zullen geven en ze krijgen kinderen om de school in stand te houden. De huizen in de krimpregio’ s zijn bijzonder betaalbaar, en dat er eigenlijk nauwelijks banen voor hoogopgeleiden zijn kun je opvangen met telewerken. Werk zoveel mogelijk thuis (die extra werkkamer kun je prima betalen), dat scheelt uren reistijd naar de stad.

Gelooft iemand het? Ik ben doelgroep, tenminste, deels. Ik ben jong, hoogopgeleid en ik heb werk dat ik voor een gedeelte thuis zou kunnen doen. De hypotheek voor mijn flatje zou in Nieuweschans (dat zelfs spoorverbinding heeft, toe maar) toch minstens een flinke twee-onder-een-kapwoning moeten opleveren. En ik heb ook nog een zekere waardering voor rust en ruimte, omdat ik toevallig in rust en ruimte opgroeide. Ik beninderdaad geïnteresseerd in krimpregio’ s, maar dat ligt aan mijn opleidingsachtergrond. Maar ik wil niet in een klein dorp wonen. Ik hecht aan de aanwezigheid van heel veel mensen. Ik houd van de zes supermarkten op loopafstand van mijn flat. Voor een tuin heb ik niet eens tijd, tenzij ik hem mag betegelen om er verder nooit meer naar om te kijken. En oh ja, mijn vrienden wonen allemaal in grote steden.

Krimp blijft en daar moeten we mee leren leven. Eigenlijk is het zelfs gunstig, want we leven in een druk land, in een overbevolkte wereld. Dat argument snijdt natuurlijk weinig hout zolang bevolkingskrimp vooral regiogebonden is, en deze regio’ s hier voornamelijk hinder van ondervinden op economisch en sociaal gebied. Maar laat het dan in Axel, Cadier en Termunterzijl niet zo droevig worden als in Vardø, Modane en al die andere leeglopende plaatsen die ik de afgelopen jaren zag.

O Nederland let op uw zaak

Vigilant (bijv.nw. / bijw.):
voorzichtig, alert, hoede, paraat, waakzaam, waaks, wakend

Afgelopen weekend gaf het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken een waarschuwing uit voor alle Amerikanen die binnenkort naar Europa reizen dan wel op dit moment in Europa verblijven. Deze waarschuwing komt voort uit geheime informatie over mogelijke aanslagen in Europa door Pakistaanse islamitische militanten. Het advies is geen negatief reisadvies, maar de overheid raadt mensen aan extra ‘vigilant’ te zijn, met name in de buurt van grote transportcentra zoals vliegvelden en stations. Dit houdt in, zoals in het advies staat, dat ‘people should adopt appropriate safety measures’.

Maar wat zijn dat, gepaste veiligheidsmaatregelen?
En wat is een gepaste reactie op zo’n vaag omschreven probleem?
Wat betekent zo’n advies nu voor mij als individu?
Of, nog belangrijker, voor mijn man, die volgende week achtereenvolgens België, Frankrijk en Nederland bezoekt?

Mensen, we zijn allemaal zo bang.
In Amerika, maar zeker ook in Nederland, wordt tegenwoordig van alles, van grote politieke  beslissingen tot allerlei dagelijks gedrag, ingegeven door angst.
Is dat nu echt nodig?
Moeten we ons hele doen en laten door een naar onderbuikgevoel laten regeren?

Ik vind dat pas echt angstig.
Want ik heb eerlijk gezegd het idee dat angst over het algemeen een zeer slechte raadgever is.

Voor een leuk Oud-Hollandse tekstje, klik hier.

Overleven

Het is een mechanisme, zover ben ik al. Maar kan iemand me vertellen hoe het werkt en waarom het zo werkt? Twee voorbeelden (maar ik heb er inmiddels legio gehoord):

1. Mijn eerste bevalling duurde 3 dagen. Na 2,5 dag ontsluitingsweeen, met doorgeprikte vliezen naar het ziekenhuis omdat ik nog maar 4 cm. ontsluiting had en doodop was. Na de ruggenprik gaat het opeens heel snel. Er komt een weeenstorm, maar die voel ik natuurlijk niet. En omdat de apparatuur nog niet is aangesloten, merkt niemand het. Wanneer de apparaten het doen, wordt ontdekt dat mijn kindje het benauwd heeft. Er heerst paniek in de verloskamer: het kindje moet er NU uit, geen tijd voor een keizersnee. Vier man duwt op mijn buik, een tropenarts doet een tangverlossing en rent weg met de baby, die aan de zuurstof wordt gelegd. Mijn man, die even de krant van de geboortedag was gaan halen, was binnengekomen toen de paniek het hevigst was en is er diep van onder de indruk. Mijn reactie: “wat fijn dat het in het ziekenhuis zo snel ging. Drie dagen bevallen is echt wel genoeg”.

2. Mijn man is ziek, voelt zich niet zo lekker. Het begint met zwak zijn, maar gaat na enkele dagen over in slecht concentratievermogen, lallen, en wegdraaien met de ogen. Ik maak me grote zorgen, maar de huisarts wil mijn man niet bezoeken. Als hij ’s nachts alsnog met spoed wordt opgenomen in het ziekenhuis, blijkt hij bijna uitgedroogd te zijn. We hadden niet veel later moeten komen, anders was hij in coma geraakt. De reactie van mijn man na een halve liter zoutoplossing: “Willen jullie me hier in het ziekenhuis houden? Nou, zo slecht gaat het nou ook weer niet. Ik was een beetje moe, maar dat is nu wel over. Ik loop zelf wel naar de verpleegafdeling”.

Moeten ‘wij mensen’ levensbedreigende situaties bagatelliseren om het leven vervolgens weer aan te kunnen? Waarom is het zo dat degenen die het ondergaan er zelf vaak zo’n ander beeld van hebben dan degenen die er bij betrokken zijn geweest?

Overpeinzingen van een met verlof zijnde working mom

Eindelijk, het kind is daar, en daarmee dus ook dat lang verwachte zwangerschapsverlof.
En thuis zitten, dat zet me dus aan het denken hè.
Ik heb namelijk nu volop de tijd.
En afstand van mijn werk.
En dat in combinatie met hormonen in mijn lijf en een beetje heimwee.

En dus denk ik na.
Over het verleden, het heden en de toekomst.
Over keuzes die ik heb gemaakt.
En over keuzes die ik nog ga maken.
Want wat wil ik nu eigenlijk met mijn leven?
En haal ik wel alles eruit dat erin zit?

Ik wil namelijk nog zoveel.

Ik wil weer lesgeven.
Lesgeven in Afrika.
Ik wil een eigen boekwinkeltje.
Een wereldreis maken.
Promoveren op mogelijke oplossingsrichtingen voor de problemen in sloppenwijken in Marokko.
President worden van de VS.
Of premier van Nederland.

Ook wil ik een reis maken naar de westkust van de VS.
En terug verhuizen naar Nederland.
Of niet.
Ik wil werken voor de Europese Unie. Of the Brookings Institute.
Ik wil een derde kind.
Een vierde, vijfde en zesde kind.
Ik wil een webwinkeltje met zelfgenaaide kleertjes.
Een sabbatical.
Of twee.
En op zijn minst iets langer verlof.
En, ik wil een iPad.

En bovenal vraag ik me al zwangerschapverlofhebbend af hoe ik mijn dromen en wat ik wil op een goede manier kan combineren met het moederschap, mijn huidige baan, een opgeruimd huis, geschoren benen, en af en toe ook nog eens tijd voor een goed gesprek.
Of sex.
Om maar eens wat te noemen.