Overpeinzingen van een met verlof zijnde working mom

Eindelijk, het kind is daar, en daarmee dus ook dat lang verwachte zwangerschapsverlof.
En thuis zitten, dat zet me dus aan het denken hè.
Ik heb namelijk nu volop de tijd.
En afstand van mijn werk.
En dat in combinatie met hormonen in mijn lijf en een beetje heimwee.

En dus denk ik na.
Over het verleden, het heden en de toekomst.
Over keuzes die ik heb gemaakt.
En over keuzes die ik nog ga maken.
Want wat wil ik nu eigenlijk met mijn leven?
En haal ik wel alles eruit dat erin zit?

Ik wil namelijk nog zoveel.

Ik wil weer lesgeven.
Lesgeven in Afrika.
Ik wil een eigen boekwinkeltje.
Een wereldreis maken.
Promoveren op mogelijke oplossingsrichtingen voor de problemen in sloppenwijken in Marokko.
President worden van de VS.
Of premier van Nederland.

Ook wil ik een reis maken naar de westkust van de VS.
En terug verhuizen naar Nederland.
Of niet.
Ik wil werken voor de Europese Unie. Of the Brookings Institute.
Ik wil een derde kind.
Een vierde, vijfde en zesde kind.
Ik wil een webwinkeltje met zelfgenaaide kleertjes.
Een sabbatical.
Of twee.
En op zijn minst iets langer verlof.
En, ik wil een iPad.

En bovenal vraag ik me al zwangerschapverlofhebbend af hoe ik mijn dromen en wat ik wil op een goede manier kan combineren met het moederschap, mijn huidige baan, een opgeruimd huis, geschoren benen, en af en toe ook nog eens tijd voor een goed gesprek.
Of sex.
Om maar eens wat te noemen.

Ja, ik werk dus door tot aan de bevalling

Als, of laten we uitgaan van wanneer, het Australische parlement voor 1 januari 2011 een nieuwe wet voor betaald zwangerschapsverlof aanneemt, is de Verenigde Staten het enige overgebleven Westerse land dat enkel onbetaald verlof aanbiedt.

Anders gezegd, van de 168 landen die laatst werden onderzocht in een studie van Harvard University, boden slecht 5 landen geen enkele vorm van betaald zwangerschapsverlof aan. Dit waren Swaziland, Lesotho, Papoua Nieuw Guinea en, Australië en de VS.
Dit betekent dat allerlei andere landen waarvan u het misschien niet zou verwachten best goede verlofregelingen aanbieden.

Zomaar een willekeurig rijtje:
Senegal – 14 weken / 100% van het salaris
Afghanistan – 90 dagen / 100% van het salaris
Bulgarije – 1 jaar / 100% van het salaris
Myanmar – 12 weken / 66.7% van het salaris
Irak – 62 dagen / 100% van het salaris
Bangladesh – 16 weken / 100% van het salaris

Kijk, het is natuurlijk de vraag of vrouwen in deze landen kunnen werken op de manier die zij willen en in de baan die zij willen, maar daar gaat het vandaag niet om. Ze krijgen namelijk in ieder geval wel zwangerschapsverlof.

Hoe zit het dan in de VS?
In 1993 is tijdens Bill Clinton’s presidentsschap de Familiy Medical Leave Act (FMLA) ingevoerd. Deze wet garandeert iedereen werkzaam voor een bedrijf met meer dan 50 werknemers het recht op een maximum van 12 weken onbetaald zorgverlof per jaar. De garantie is een baangarantie, wat betekent dat er tijdens deze twaalf weken niemand anders aangenomen mag worden (behalve ter vervanging) om de werkzaamheden te verrichten.

Sommige staten hebben deze wet ook verplicht gesteld voor kleinere bedrijven, en in vijf staten zijn werkgevers verplicht een short term disability verzekering aan te bieden aan hun werkgevers, zodat de verzekering tijdens de twaalf weken onbetaald verlof eventueel een gedeelte van het salaris van de werknemer kan betalen. Sommige werkgevers, waaronder die van mij, bieden werknemers zelf de keuze voor een short term disability verzekering aan.

Helaas is short term disability meestal geen vetpot. Voor een vaginale bevalling staat medisch gezien een standaard maximum van zes weken verlof, waarvan de eerste twee niet gedekt zijn door de verzekering.

Concreet betekent dit alles voor mij, dat ik, net als tijdens mijn eerste zwangerschap, als het goed gaat ook deze keer doorwerk tot aan de bevalling. Vervolgens neem ik twaalf weken onbetaald verlof, waarvan ik in de derde, vierde, vijfde en zesde week 75% procent van mijn salaris krijg uitbetaald.

Er zijn natuurlijk grote, vaak Europese of Aziatische, multi-nationals waar betere betaalde verlofregelingen zijn, maar over het algemeen is mijn situatie een gangbare situatie voor de meeste Amerikaanse vrouwen.

Dus, langs deze weg wil ik het nog eenmaal duidelijk maken aan al mijn familie, vrienden, bekenden, lotgenoten, en loglezers en lezeressen.
NEE, ik ben nu nog niet met verlof! En als alles goed gaat, ga ik ook niet volgende week met verlof. Pas op het moment dat ik bel, email, sms, tweet en log over de geboorte, en u foto’s kunt bekijken van ons nieuwe nageslacht, pas dan is mijn verlof begonnen.