In de trein tussen Den Haag en Groningen

Jongen met versnaperingen op zijn rug: “Goedemorgen, railcatering!”
Reizigster: “Heeft u ook cappuccino?”
Versnaper-jongen: “Nee, dat hebben ze uit assortiment genomen. Da’s om vrouwen te pesten.”

Badkuipen zijn net tuinen

Alle mensen die er geen hebben zien mensen die er een hebben en denken: “Ohh, als ik er toch ook een had dan zou ik elke dag, of toch zeker een paar keer per week…”
Maar mensen die er een hebben denken: “Jaa, dat is ook wel fijn, maar ook zo’n gedoe en ik kom er niet toe.

Dus badkuipen zijn net als tuinen.

Politici, het zijn net mensen

Hoe je je samenleving ook inricht, als je met een hoop mensen op elkaars lip gaat zitten heb je problemen. De meeste problemen zijn een distributieprobleem; wie krijgt wat en wat houdt de ander dan over. Dat kan over werk en over geld gaan, of over ruimte, over lucht of over vrijheid. (Vrijheid is namelijk geen absoluut ding, maar iets waarvan de ander minder overhoudt als de een wat meer neemt.) En mensen die wat willen doen aan die balans, aan die distributieproblemen, die noem je politici.

Politici zijn eigenaardige mensen. In een democratie kiezen we ze, maar ze kunnen op vele verschillende manieren op hun plek terecht komen. En dan gaan ze met elkaar praten over hoe ze die distributieproblemen willen oplossen. Zodat alles beter wordt. Het lastige is dat hun achterban, en dus ook de politici zelf, het niet eens zijn wat over wat ‘beter’ is. Want daar zit ‘m nou net de crux; als we het daar over eens waren hadden we geen probleem. Dus moet er gewheeld & gedeald worden. Jullie een beetje meer van dit, dan krijgen wij een beetje meer van dat.

Hoe dat proces ook loopt en wat de uitkomst ook is, ik kan je van tevoren op een briefje geven: er komt niet uit wat jij wilt. En ‘het beste’ wordt het ook zeker niet. Wel ‘het beste wat we ervan kunnen maken’. Of niet, en dan doen we nog een keer dunnetjes over.

Vergelijk het met dat je met z’n vijven in een auto zit. Eentje krijgt het stuur in handen en de pedalen aan de voeten. Als je dan begint te rijden maar je hebt het er onderling nog over waar precies heen, dan kun je daar flink over bakkeleien. Praten blijft het beste wat je kunt doen, want met z’n vijfjes aan dat stuur beginnen te trekken is de beste garantie dat je niet aankomt, waar je ook heen wilt. Dus je praat, en je praat, en iedereen doet een flinke scheut water bij de wijn. En als je dan op je eindbestemming aankomt, is er een goede kans dat dat een plek is waar niemand van tevoren op had ingezet. Maar je bent er nou eenmaal, dus maak er het beste van met elkaar.

Wat je ondertussen in ieder geval het beste kunt doen is een beetje respect en inlevingsvermogen tonen. Jij bent belangrijk, natuurlijk! Maar met name in een democratie moet je je beseffen dat jij net zo belangrijk bent als de ander, dus de ander ook net zo belangrijk als jij. Dus je kunt best verschillen van mening over de inhoud (het zou raar zijn als dat niet zo was) maar hou het een beetje netjes.

Je moet zo meteen wel weer die auto in, op weg naar de volgende bestemming. Geen idee wie er rijdt, geen idee waarheen, maar daar komen we met elkaar nog wel over te spreken.

Me and my monkey

Op bezoek bij vrienden in Nottingham is het fijn om de eerste dag even de omgeving te verkennen. Het huis, de straten eromheen, de dichtstbijzijnde winkels en het park om de hoek. Dag twee waaier ik al wat breder uit. Met gastheer M. ga ik het centrum van Nottingham in. Daar hebben ze hier zes buslijnen voor die elkaar beconcurreren. Dat is efficiënter.

Aangekomen in het centrum is het eerst tijd voor koffie. M. weet een leuk stekje; the Malt Cross. Bij binnenkomst worden mijn oren gelijk bij hun lelletjes gegrepen door de tonen van Helter Skelter; dat is een leuke verrassing! Na een bestelling van een grote cappuccino blijkt dat er een hele compilatie Beatles wordt gedraaid. Yummie!

Op een verschrikkelijk uitgezakte tweezitsbank met uitzicht op de bar slaan we de ontspannen keuvelende meiden van de bediening gade. Ik probeer een stukje van de arretjescake (hier te bestellen onder de term tiffin) en laat me vertellen dat er ook wel eens bandjes spelen, rechtsboven op een podiumpje van 3 bij 2 meter met een piano in een nisje. Fijn hier.

In elke stad voel je je pas thuis als je een netwerk hebt opgebouwd van plekken die bij je passen. Malt Cross past bij mij. Free wifi, ‘all our coffee is fair trade’, gemakkelijke hangplekjes met net genoeg privacy om rustig mensen te observeren en lekker te kletsen. Everybody’s got something to hide except for me and my monkey.