‘Neuj, ik doe het nu echt niet meer’, zei mijn lijf gister.
Als een ware Franse burger is het in staking gegaan.
‘Uit protest voor het geringe aantal vrije dagen in de VS en enorm slaaptekort heb ik besloten de lichaamsfuncties één voor één uit te schakelen.’
En dus zit ik hier nu.
Op de bank.
Met een min of meer niet functionerend lijf.
Werkelijk waar niets doet het meer.
Behalve de melkfabriek. En dat is dan wel weer fascinerend.
Ik probeer de kids zoveel uit te besteden, zodat ik kan doen wat mijn zieke lijf nodig heeft, en dat is day time television kijken.
‘I am not a witch. I am nothing you have heard. I am you.’
‘Lentz promised he would not take a taxpayer paid car. He did.’
‘Tom Corbett, you just don’t get it.’
‘Dan Onorato is running a TV commercial claiming he has created over 9,000 jobs. Unfortunately, nothing could be further from the truth.’
‘The middle-class is struggling, but Toomey thinks it’s oil companies and Wall Street banks who should pay no taxes – zero.’
Dinsdag zijn de verkiezingen.
En dus zijn er eigenlijk alleen maar verkiezingsspotjes op televisie.
En echt mensen, het is verschrikkelijk.
Bij elke spotje sterft weer één van mijn hersencellen af.
Orginaliteit is over het algemeen ver te zoeken, en de zogehete negative ad, also known as probeer uw tegenstander zoveel af te zeiken, viert hoogtij.
Toch jammer dat ik niet mag stemmen in de VS.
Maar wat dan wel weer leuk is, is dat ik, als overheidswerknemer, op election day vrij ben.
En die vrije dag kan ik goed gebruiken.
Om bij te slapen bijvoorbeeld.
jeuk 