Zo.
Ik ben er klaar voor.
Pantoffeltjes aan, glaasje melk erbij, televisie aan.
Het is tijd voor de jaarlijkse State of the Union.
De Staat van de Unie.
Dat is zeg maar een soort Prinsjesdag, maar dan op een avond.
Réte-interessant, dat begrijpt u.
Daar blijft een mens voor thuis.
Helemaal als dit mens een ambtenaar is.
Ambtenaar op een afdeling in een vage bestuurslaag die bijna negentig procent van zijn geld ontvangt van de federale overheid.
Ik heb geld van Obama nodig.
Geld dat hij niet heeft.
Geld dat vooral het nieuwe House of Representatives, met een Republikeinse meerderheid, niet meer wil uitgeven.
De discussie in de media gaat continue over spending versus investment.
En wat een retoriek.
Iedereen heeft een mening.
Het is allemaal zo ingewikkeld, dat ik er wel duizenden woorden over kan opschrijven.
Dat doe ik niet.
Want, ik weet het niet.
Ik weet helaas niet wat goed is, en wat werkt en wat niet.
En wie weet dat nu wel?
De kloven zijn zo groot.
De kloof tussen Democraten en Republiekeinen, de kloof tussen arm en rijk en laten we het maar helemaal niet hebben over de kloof tussen uitgaven en inkomsten.
En heel soms word ik, die alles weet, overal verstand van heeft, en vooral oprecht gelooft in de onderliggende filosofie van mijn werk, namelijk mensen die het minder goed hebben, helpen, daar gewoon niet zo blij van.
En waar ik al helemaal niet blij van word.
The State of the Union is zónder hoedjes!
En dat terwijl ik eigenlijk, om Aaf Brandt Corstius maar eens vrijelijk te citeren, stiekem natuurlijk alleen maar geïnteresseerd ben in welke hoedjes met Sinterklaas het gemakkelijkst tot surprise zijn te recyclen.
Pfff.
Misschien moet ik maar gewoon vroeg naar bed met een bouquetreeks boekje.
jeuk 